Bir ninenin mektubu 1974 Hemşin

tarafından **Mavidünya** Salı 01 Kas. 2011, 16:16

Canımın direği,
Bakma bu günkü dağların ak karına,
gün gelip güneş daha sıcak doğacak
ve eriyecek buzlar. Delecek toprağı otlar,
sürgün verecek yine kuru görünen ağaç dalları.
Uyanan toprağın yüzünü tırmalayacak umut kazmaları.
Yurt dediğin nedir oğul?
Doğduğun yer mi doyduğun yer mi?
Bir yere yurt diyebilmen için önce doğmalı
sonra doymalısın elbette.
İstekleri bitmeyene iki cihanda da huzur yoktur.
Böyle bilirim. Asıl olan çok çalışıp,
az istemektir bu topraklarda.
Her sene bir çift mısırdır hasatta umudum,
odur bağlayan beni hayata ve buraya.
Önce ekerim tohumları kara toprağa,
sonra beklerim ki dönüşsünler ak koçanlara.
Böyle geçti yüzyılım bu topraklarda.
Ne kötüden iz gördüm, ne de namertten söz duydum;
şükrettim ama beklemedim ki Tanrı göndersin.
Bildim ki eğer vermezsem bu sarı tohumu kara toprağa
ne umudum kalacak, ne de toprakla bir bağ aramda.
“Dağın arkası dağ olur” derler. Doğrudur. Lakin bakarsan,
beklemeyi bilirsen dağın arkası bağ da olur.
Onun için ne sabrımı ne umudumu yitirdim yalan dünyada.
Ana rahmi gibidir dünya insana,
ana rahminde göbek bağıdır hayat bağımız,
dünyada ise umutlarımız.
Umudunu yitiren, hayat bağını da yitirir oğul.
Ben bunu bilir, bunu söylerim.
Kalın sağlıcakla...